μάνα μου ρε τον Ακιντζί

γράφει ο Βάσος Φ. Δημοσιεύτηκε στην κυπριακή εφημερίδα Όναγρος.

Είναι γνωστό πως οι έποικοι του 1571, της πρώτης κατοχής των Τούρκων στο νησί, μαζί με τους εξισλαμισθέντες Έλληνες αποτελούν τη μάζα των Τουρκοκυπρίων. Σε αυτούς πρέπει να προσθέσουμε τώρα και τους έποικους του 1974, οι οποίοι, κατά τις εκτιμήσεις πολλών δικών μας, έχουν «κυπριοποιηθεί». Ο εποικισμός, όπως και ο εξισλαμισμός, είναι αποτέλεσμα ΒΙΑΣ και ΚΑΤΟΧΗΣ, είναι καταδικασμένη πρακτική από όλα τα λεγόμενα πολιτισμένα κράτη. 

Εμείς, φυσικά, αλλιώς βλέπουμε αυτά τα φαινόμενα. Αλλιώς εκτιμούμε τους λεγόμενους Τουρκοκύπριους. Κατ’ αρχήν, τους ονομάζουμε λανθασμένα Κύπριους, ενώ ο όρος «Κύπριος», 

«Κυπραίος», «Κυπραιώτης» ήταν ονομασίες που προσδιόριζαν τους Έλληνες Ορθόδοξους αυτού του τόπου. Κύπριος σήμαινε Έλληνας και οι Τούρκοι ονομάζονταν Τούρκοι, Τουρτζιά, Τουρκαλάδες, «σσιύλλοι», μουσουλμάνοι και μωαμεθανοί. 

Ο Ακιντζί είναι ένας τέτοιος Τούρκος. Δεν γνωρίζω αν ο Ακιντζί είναι απόγονος εποίκων ούτε αν είναι απόγονος εξισλαμισθέντων Ελλήνων. Γνωρίζω όμως ότι του έχουμε δώσει τόσο σχοινί που έχει μπει με τες ποδίνες μέσα στο κρεβάτι μας και απαιτεί και από πάνω να γαμήσει και τη σύζυγό μας και γιατί όχι και την κόρη μας. Αυτά τα δικαιώματα εμείς του τα δώσαμε. Τον ονομάσαμε «καλό Λεμεσιανό», τον αναδείξαμε σε μεγάλο ηγέτη με προοδευτικές και ευρωπαϊκές θέσεις. 

Τον στήριξε τόσο η Αριστερά μας όσο και η Δεξιά μας και άλλο τόσο οι υπόλοιποι Κύπριοι. 

Τον έχουμε να συνομιλεί με τον πρόεδρό μας (γιατί, ακόμα να καταλάβω) ως ισότιμος Τουρκοκύπριος, δηλαδή ΚΥΠΡΙΟΣ, και να συμπεριφέρεται σαν Τούρκος γιουρούκκης λες και το βιλαέτι είναι δικό του. Του δίνουμε το δικαίωμα να συνομιλεί μαζί μας ως ισότιμος πρόεδρος, ενώ στην ουσία είναι απλώς ένα από τα πιόνια της Τουρκίας. Έτσι, επειδή ηττηθήκαμε το 1974, έχουμε εμείς οι ίδιοι αναγάγει τους Τούρκους της Κύπρου σε ισότιμη κοινότητα, εξισώνοντας το 82% του πληθυσμού με το 18% των Ακιντζήδων. Η υπεροψία και η μέθη του Ακιντζί έρχεται ως φυσιολογική κατάληξη των δικαιωμάτων που εμείς του παρέχουμε. 

Μα θα πει ακόμη και κάποιος καλοπροαίρετος παρατηρητής: «Τι μπορούμε να κάνουμε κάτω από αυτές τις συνθήκες; Να κάνουμε πόλεμο ή να διακόψουμε τις συνομιλίες;» Το πρώτο το αποκλείω προς το παρόν, αλλά το δεύτερο σίγουρα θα μπορούσαμε να το κάνουμε. Να ζητήσουμε δηλαδή να συνομιλήσουμε απ’ ευθείας με την Τουρκία, η οποία εισέβαλε και κατέχει την Κύπρο. 

Να της πούμε ξάστερα ότι δεν υπάρχει προοπτική εισόδου της στην Ευρώπη, εάν δεν αποσύρει τα στρατεύματά της και δεν αφήσει όλους τους πρόσφυγες να επιστρέψουν στα σπίτια και τις περιουσίες τους. Τότε ας ζητήσουμε από τον Ακιντζί να ζητήσει και αυτός τα ίδια αφού είναι «βέρος Λεμεσιανός» και μαζί να βρούμε τρόπους συνύπαρξης πάνω σε δημοκρατικές και ανθρώπινες αρχές. 

Μαζί με τον Ακιντζί να βρούμε τρόπους να μην είναι τόσο οδυνηρή η αποχώρηση των Τούρκων σφετεριστών των περιουσιών μας και να τους βοηθήσουμε να ξαναφτιάξουν τα σπίτια τους στις ελεύθερες περιοχές. Μαζί να αποφασίσουμε πώς θα ανατινάξουμε όλα τα τζαμιά που έκτισαν οι αραπάδες στα ελληνικά χωριά μας, χωρίς να προσβάλουμε τη θρησκεία τους. Μαζί να βρούμε τρόπους να εξευρωπαϊστούν και να μάθουν πως ίσα δικαιώματα σημαίνει και ίσες ευθύνες. Να μάθουν ότι τα άδικα ουκ ευλογούνται. Αν συνεχίσουμε να παραχαϊδεύουμε τον Ακιντζί, θα μας βιάσει και τον πρόεδρο και τον κυβερνητικό εκπρόσωπο και θα έχει παράπονο πως δεν του καΐλησε ο Μαυρομμάτης. Νοείται ότι θα μας καταγγείλει στον Άιντα και νοείται ότι ο Πολίτης και τα άλλα παπαγαλάκια της ΔΔΟ θα συνεχίσουν το αυτομαστίγωμα. Έλεος, Χριστιανοί. 

Υ.Γ.: Ένας κακεντρεχής φίλος μου (όχι από τον χώρο του ΔΗΣΑΚΕΛ) με ρώτησε εάν πόνεσε ο πρόεδρος. Δυστυχώς, ακόμα να καταλάβω από τη φάτσα του.