περί εθνάρχου ο λόγος

γράφει ο Νίκος Β.

Η πρόσφατη δήλωση του αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης Δημήτριου Παπαγγελόπουλου γύρω από τους εθνάρχες της Ελλάδος, με άφησε άφωνο, θα μπορούσε και καραφλό εάν είχα μαλλιά! 

Συγκεκριμένα ο υπουργός δήλωσε:

...καλώς ή κακώς, τρεις είναι οι εθνάρχες στην Ελλάδα: Του Κέντρου ο Ελευθέριος Βενιζέλος, της Δεξιάς ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και τώρα ήρθε η ώρα της Αριστεράς να αποκτήσει τον εθνάρχη της, εάν δεν τον απέκτησε ήδη, τον Αλέξη Τσίπρα. Το πόσο μεγάλος είναι το απέδειξε το τελευταίο διάστημα, κόντρα σε όλο το σύστημα...

Περί εθνάρχου λοιπόν ο λόγος και επειδή πολλά έχουν γραφεί για τον Βενιζέλο και τον Καραμανλή δεν χρειάζεται να επαναλάβω λεπτομέρειες που ήδη γνωρίζετε και έχω επισημάνει στα παλαιότερα άρθρα, εδώ και εδώ. Σε ποιόν Έλληνα άραγε οφείλουμε τον τιμητικό τίτλο "εθνάρχης"; Μα ασφαλώς σε κάποιον ευπατρίδη που αγωνίστηκε με όλες του τις δυνάμεις, συνήθως έως θανάτου, υπέρ της εθνικής ιδέας! Δηλαδή της ευημερίας του κοινωνικού συνόλου, της εδαφικής αποκατάστασης σε πολεμική διαμάχη με άλλο έθνος και την απελευθέρωση αλύτρωτων εθνικών πληθυσμών εκτός συνόρων. Αυτός κατά την γνώμη μου πρέπει να είναι ο ορισμός του εθνάρχη ενός έθνους. Ο γενικός ορισμός που δίνει η εγκυκλοπαίδεια Ηλίου είναι: ο αρχηγός έθνους ή και ο πνευματικός ηγέτης του λαού...ο τίτλος απονέμεται εις δημοφιλείς αρχηγούς έθνους.

Κατά την διάρκεια των δεκαετιών που ακολούθησαν τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και ιδιαίτερα τις παρηκμασμένες δεκαετίες της μεταπολίτευσης '70, '80, '90, '00 και πλέον '10, η λέξη εθνάρχης αποδόθηκε αυστηρώς σε πολιτικά πρόσωπα αμφιλεγόμενης όμως αξίας. Ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος και ο Καραμανλής μονοπώλησαν τον τιμητικό τίτλο αυτό. Συμπτωματικά αμφότεροι ανακηρύχθηκαν εθνάρχες ακριβώς όπως και ο Βενιζέλος, όταν ήταν εν ζωή ή αμέσως αφού αποδήμησαν εις Κύριον!

Θα ρωτήσετε ποιός λοιπόν αξίζει να φέρει τον τιμητικό αυτό τίτλο, τουλάχιστον την χρονική περίοδο του 20ου αιώνα, εάν όχι οι 3 παραπάνω δημοφιλείς πολιτικοί. Ποιός μπορεί να τιμηθεί με αυτό το βαρύτιμο μετάλλιο που προάγει τον απλό ηγέτη ενός έθνους σε αθάνατο σύμβολο προσφοράς, σοφίας και ανδρείας. Σίγουρα όχι ο Αλέξης Τσίπρας, όπως βιάζεται να τον αναγορεύσει σε "εθνάρχη" ο υπουργός του. Η έκφραση "εάν δεν ευλογήσεις τα γένια σου" δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερη εφαρμογή στην δήλωση του αναπληρωτή υπουργού της συγκυβέρνησης. Εθνάρχης κατά την γνώμη μου είναι αυτός που ηγείται πολιτικά ή στρατιωτικά ή και τα δύο μαζί του έθνους και συνήθως θυσιάζει τον εαυτό του υπέρ της πατρίδος, υπέρ του συνόλου, αδιαφορώντας για την υστεροφημία του. Τον τίτλο του εθνάρχη πρέπει αυστηρώς να φέρει μόνον εκείνος που δίνει το είναι του για το έθνος του, χωρίς να ζητά πολιτικά και οικονομικά ανταλλάγματα. Να το πάρει το ποτάμι λοιπόν;

1) Ιωάννης Μεταξάς. Διαβάστε την παλαιότερη ανάρτηση του ιστολογίου μας εδώ.

2) Αλέξανδρος Παπάγος. Διαβάστε το βιογραφικό του στρατάρχη Παπάγου στον σύνδεσμο εδώ.

3) Γεώργιος Γρίβας Διγενής. Διαβάστε το βιογραφικό του Γρίβα Διγενή στον σύνδεσμό εδώ.

Και οι τρεις υπήρξαν επιφανείς στρατιωτικοί, τυχαίο ή μήπως όχι; Ειδικά για τον Γρίβα Διγενή και την αντιστασιακή οργάνωση Χ έχει πέσει τόση λάσπη από τους ελληνόφωνους αριστερούς, που απορώ πως δεν έχει σηκωθεί να τους πελεκήσει από το μνήμα του! Ως και συνεργάτη των Γερμανών ναζί αποκάλεσαν τον μέγιστο Γεώργιο Γρίβα επειδή πολέμησε στο πλευρό της Χωροφυλακής και της ταξιαρχίας Ρίμινι τους ΕΑΜίτες που οργάνωσαν μαζί με το ΚΚΕ τον Δεκέμβριο του 1944 στην Αθήνα τον Β' γύρο της κομμουνιστικής ανταρσίας για την κατάληψη της εξουσίας δια των όπλων! Ακόμη και η εφημερίδα Μακελειό του Χίου ασέλγησε δημοσιεύοντας μία καταφανώς πειραγμένη φωτογραφία ενός Χίτη στο μπράτσο του οποίου δεσπόζει ο αγκυλωτός σταυρός!

η ιστορική ανευθυνότητα τώρα και με φωτοσόπ

Εις απάντησιν των συκοφαντών του Γρίβα Διγενή σας αποκαλύπτω τον θαμμένο ύμνο της αντιστασιακής οργάνωσης Χ που υπερήφανα έψελναν οι Χίτες το 1941 μαζί με άλλα εμβατήρια, τα γνωστά Χίτικα:

Μέσα στη μαύρη την σκλαβιά

όλοι εμείς παιδιά της Χ με μια καρδιά

συντρίβουμε τον κάθε μας εχθρό

Βούλγαρο, Ιταλό και Γερμανό

στην πόλη μας και το βουνό.

Με όπλα δεν θα χύσουμε 

ούτε μια σταγόνα αίμα ελληνικό

μόνο το άτιμο προδοτικό

των βουλγαρόφιλων κουμμουνιστών

για νάβρη η Ελλάδα λυτρωμό.

Θέλουμε την Ελλάδα μας 

να την κάνουμε μεγάλη και τρανή

να πιάνη από της Κύπρου το νησί

ως την Αυλώνα πούναι ελληνική

και μες την Σόφια κατοχή.

Η προπαγάνδα σε ανιστόρητους εγκεφάλους βρίσκει εύφορο έδαφος και πάντοτε τους μολύνει ίσως και δυστυχώς διά παντός. Για αυτό αρέσκομαι να λέω πως η παιδεία εκτός από είναι καθήκον του κράτους είναι και χρέος του πολίτη και ιδιαίτερα του γονιού!

Εν κατακλείδι: 

Εθνάρχης δεν γεννιέσαι, μόνο γίνεσαι και μάλιστα μετά θάνατον!