γράφει ο Νίκος Β.
Αντίο Γιώργο. Μπορεί να γνωριστήκαμε πριν αρκετά χρόνια κάτω από άλλες συνθήκες, δεν ξέχασα όμως ποτέ την ευγένεια, την σεμνότητά και την επιμέλειά σου ως συναθλητή. Επί 10 χρόνια δεν έμαθα νέα σου. Τις λίγες τελευταίες ημέρες έμαθα ξαφνικά πολλές ειδήσεις για σένα.
Έμαθα για την κοπιαστική σου άνοδό στα ψηλότερα σκαλοπάτια της πολεμικής τέχνης που διδαχθήκαμε μαζί τότε και χάρηκα για το επίτευγμά σου. Η άνοδος σου αυτή επισφραγίστηκε με την απόφασή σου να ανοίξεις την δική σου σχολή kung fu στην απομακρυσμένη συνοικία που ζούσες. Ταυτόχρονα όμως έμαθα πως την άνοδό σου αυτή ακολούθησε η πτώση από το μπαλκόνι του σπιτιού σου με το σκοινί περασμένο στο λαιμό σου. Όταν μου είπε τηλεφωνικά τα τραγικά νέα ο δάσκαλός μας δεν θυμήθηκα το ονοματεπώνυμό σου. Εχθές όμως τον συνάντησα και τότε αμέσως έφερα στο μυαλό μου τις προπονήσεις στο 5ο όροφο του γυμναστηρίου στα Σεπόλια.
Μπορεί Γιώργο να ήσουν δυνατός σωματικά όμως περισσότερο το πνεύμα μας είναι αυτό που δίνει τις μάχες στην εποχή μας. Την εποχή που η αρετή και η αλήθεια δεν επαινούνται και δεν είναι τα προαπαιτούμενα εφόδια για να προοδεύσει κανείς επαγγελματικά. Εσύ Γιώργο δεν ζήτησες ούτε δανεικά, ούτε βοήθεια από τους φίλους σου, προτίμησες να παλέψεις μόνος.
Έπρεπε να ζητήσεις βοήθεια Γιώργο! Πριν χάσεις 30 κιλά από την στενοχώρια σου. Πριν οδηγηθείς στην μοναξιά, τον ύστατο σύντροφο του αυτόχειρα. Πριν αποφασίσεις να εγκαταλείψεις τους φίλους σου και την οικογένειά σου. Πριν γράψεις το μακροσκελές γράμμα του αποχωρισμού με την ζωή. Πριν βγάλεις τα ρούχα σου και πηδήξεις στο κενό εκείνο το βράδυ.
Αιωνία σου η μνήμη Γιώργο. Αφού εσύ υποχώρησες, τότε τρομάζω για όλους εμάς.
 |
| πολύ δυνατός, όμως η μάχη ήταν άνιση |
-στα χρέη, τους απλήρωτους λογαριασμούς και τις οικονομικές δεσμεύσεις,
-στις νέες επαγγελματικές του απαιτήσεις, αφήνοντας την μισθωτή εργασία για το επάγγελμα του ιδιοκτήτη σχολής πολεμικών τεχνών,
-στην κινούμενο άμμο που οι κυβερνήσεις των μνημονίων έριξαν ατιμωτικά όλους τους επαγγελματίες,
-στην ψυχολογική πίεση και τους εκβιασμούς της συντεχνίας των σχολών kung fu που υποτίθεται πως διαφυλάττει την αξιοκρατία και την ορθή διδασκαλία του συστήματος,
...τότε εκτός από θλιμμένος είμαι και τρομαγμένος.
Αντίο Γιώργο. Μπορεί να γνωριστήκαμε πριν αρκετά χρόνια κάτω από άλλες συνθήκες, δεν ξέχασα όμως ποτέ την ευγένεια, την σεμνότητά και την επιμέλειά σου ως συναθλητή. Επί 10 χρόνια δεν έμαθα νέα σου. Τις λίγες τελευταίες ημέρες έμαθα ξαφνικά πολλές ειδήσεις για σένα.
Έμαθα για την κοπιαστική σου άνοδό στα ψηλότερα σκαλοπάτια της πολεμικής τέχνης που διδαχθήκαμε μαζί τότε και χάρηκα για το επίτευγμά σου. Η άνοδος σου αυτή επισφραγίστηκε με την απόφασή σου να ανοίξεις την δική σου σχολή kung fu στην απομακρυσμένη συνοικία που ζούσες. Ταυτόχρονα όμως έμαθα πως την άνοδό σου αυτή ακολούθησε η πτώση από το μπαλκόνι του σπιτιού σου με το σκοινί περασμένο στο λαιμό σου. Όταν μου είπε τηλεφωνικά τα τραγικά νέα ο δάσκαλός μας δεν θυμήθηκα το ονοματεπώνυμό σου. Εχθές όμως τον συνάντησα και τότε αμέσως έφερα στο μυαλό μου τις προπονήσεις στο 5ο όροφο του γυμναστηρίου στα Σεπόλια.
Μπορεί Γιώργο να ήσουν δυνατός σωματικά όμως περισσότερο το πνεύμα μας είναι αυτό που δίνει τις μάχες στην εποχή μας. Την εποχή που η αρετή και η αλήθεια δεν επαινούνται και δεν είναι τα προαπαιτούμενα εφόδια για να προοδεύσει κανείς επαγγελματικά. Εσύ Γιώργο δεν ζήτησες ούτε δανεικά, ούτε βοήθεια από τους φίλους σου, προτίμησες να παλέψεις μόνος.
Έπρεπε να ζητήσεις βοήθεια Γιώργο! Πριν χάσεις 30 κιλά από την στενοχώρια σου. Πριν οδηγηθείς στην μοναξιά, τον ύστατο σύντροφο του αυτόχειρα. Πριν αποφασίσεις να εγκαταλείψεις τους φίλους σου και την οικογένειά σου. Πριν γράψεις το μακροσκελές γράμμα του αποχωρισμού με την ζωή. Πριν βγάλεις τα ρούχα σου και πηδήξεις στο κενό εκείνο το βράδυ.
Αιωνία σου η μνήμη Γιώργο. Αφού εσύ υποχώρησες, τότε τρομάζω για όλους εμάς.
3 σχόλια:
Αιωνία του η μνήμη Νίκο μου... δυστυχώς πάνε να μας τρελάνουν όλους.
Καλό κατευόδιο....
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε ελεύθερα στα ελληνικά παρακαλώ.
Όταν η γλώσσα μας απαγορευτεί ή γίνει δευτερεύουσα ελέω τρόϊκας, το συζητάμε πάλι...