το κίνημα της εφεδρείας χθες και σήμερα

γράφει ο Νίκος Β. 

Το ελλαδικό κράτος φρόντισε από τα μέσα της δεκαετίας 1980 να απαξιώσει την στρατιωτική εφεδρεία καταργώντας τις τακτικές εκπαιδεύσεις ακόμα και των μάχιμων τμημάτων του στρατού μας όπως είναι οι ειδικές δυνάμεις. Έτσι σε σύντομο χρονικό διάστημα ο ελληνικός στρατός μετετράπη σε έναν αμιγώς επαγγελματικό δημόσιο οργανισμό, πλην όμως αποστερημένος από το υψηλό φρόνημα και το ηθικό ενός ολοκληρωμένου εθνικού στρατού. Όπως ένα δέντρο που υποφέρει σε περίοδο λειψυδρίας αν και φύεται σε γόνιμο έδαφος, έτσι και ο ελληνικός στρατός διψά για την εθελοντική προσφορά του πολίτη – οπλίτη, την διαχρονική στρατιωτική αρετή του Έλληνα πατριώτη. 

Η κατάργηση της εφεδρείας την δεκαετία του 1980 ήταν το απότοκο της γενικότερης δαιμονοποίησης του στρατού που ξεκίνησε με την μεταπολίτευση αλλά είχε ρίζες αρκετά παλαιότερα και συγκεκριμένα μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου! Ουσιαστικά η δεκαετία του 1940 ήταν η τελευταία φορά που πολέμησε ο Έλληνας ή διαφορετικά τότε ήταν η τελευταία φορά που του επετράπη να πιάσει το όπλο στα χέρια του και να υπερασπιστεί την πατρίδα του, δηλαδή την ύπαρξή του, την οικογένεια και την τιμή του. Ακόμα και στην τραγωδία του 1974 δεν επετράπη στους Ελλαδίτες να πολεμήσουν και να συνδράμουν τους αδελφούς τους Κυπρίους. Η ελληνική εφεδρεία λοιπόν βρίσκεται από τότε σε καταστολή και πορεύεται παράλληλα με την ελληνική παιδεία η οποία συστηματικά απονευρώθηκε. Ο πολίτης – οπλίτης ζει πλέον δυστυχώς μέσα στα ιστορικά βιβλία και στην ταινιοθήκη μας του σαλονιού μας! Είναι πρόδηλο πως το ελλαδικό κράτος του «ειρηνισμού έναντι οποιουδήποτε τιμήματος» ενοχλείται από τους έφεδρους στρατιώτες που είναι πρόθυμοι να κρατήσουν το όπλο της ελληνικής τιμής. Ενοχλείται από τους έφεδρους πολίτες που εκπαιδεύονται σε στρατιωτικά αντικείμενα έως και την μέση ηλικία τους. Ο έφεδρος πολίτης εκτός από πολύτιμος στρατιώτης όταν κληθεί από το καθήκον, αποτελεί ιστορικά τον κήρυκα της φιλοπατρίας, το παράδειγμα προς μίμηση για τους Έλληνες και τις Ελληνίδες. Κατ΄ουσίαν ο πολίτης –οπλίτης είναι ο πλέον ωφέλιμος «πολιτικός στρατιώτης» ενάντια στην εκποίηση της Ελλάδας ιδιαίτερα τα τελευταία 4 χρόνια. Να γιατί το ελλαδικό κράτος ενοχλείται από την εφεδρεία.

Η Ελλάς διασύρεται στους διεθνείς οργανισμούς συλλήβδην από τους γείτονές της οι οποίοι διαρκώς αξιώνουν γη και ύδωρ προβάλλοντας εξωφρενικές απαιτήσεις όπως: την καταπίεση ανύπαρκτων εθνικών μειονοτήτων εντός της χώρας μας, την αμφισβήτηση ολόκληρης της θαλάσσιας ΑΟΖ, τη θρησκευτική εξίσωση ισλαμιστών που εισήλθαν παράνομα στην Ελλάδα, την υποκλοπή και προσεταιρισμό της μακεδονικής ιστορίας και του μέγιστου Αλεξάνδρου. Απέναντι σε τέτοιους γείτονες η χώρα μας απαντά με «επίθεση φιλίας» και ικετεύει το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και το Ισραήλ, για την προάσπιση των ελληνικών δικαίων! Η Ελλάς προσποιούμενη την «ήρεμη δύναμη και την εγγυήτρια της σταθερότητας» στην σημαντικότερη γεωπολιτικά περιοχή της Ευρώπης, αφήνει μοιραία και το έτερο ελληνικό κράτος την Κύπρο, έρμαιο του νέο-οθωμανικού δόγματος. Του προαιώνιου κινδύνου που πλέον δεν αρκείται μόνο στην πίεση εξ’ ανατολών, αλλά ουσιαστικά έχει περικυκλώσει και από βορά την χώρα μας με τις εύστοχες συμμαχίες με Σκόπια και Αλβανία. Την στιγμή που συμβαίνουν όλα τα παραπάνω, η αποχαύνωση και η απάθεια του ελληνικού λαού ξεπερνά κάθε προηγούμενο, αφού ο νεοέλληνας είναι πεπεισμένος πως δεν γίνεται πλέον πόλεμος με όπλα όπως παλαιότερα. Κτυπημένοι από την οικονομική καταιγίδα που συνταράσσει από το 2010 την ζωή τους, ένα μεγάλο μερίδιο των Ελλήνων λησμονεί την πρόσφατη τραγωδία στην Κύπρο το 1974. Ακόμα ο φρικτός πόλεμος των ισλαμιστών που συνετάραξε την Λιβύη, την Αίγυπτο και εξακολουθεί σ την Συρία, το Κουρδιστάν και το Ιράκ, «κείται πολύ μακράν» για να μας ανησυχήσει. Όσο για την αλαζόνα Τουρκία «θα την βάλουν στην θέση της οι σύμμαχοί μας την κατάλληλη στιγμή».

Η ιστορία όμως έχει δείξει πως μόνο με την δύναμη των όπλων και σε συνδυασμό με επωφελείς συμμαχίες μπορείς να διατηρήσεις την εθνική ακεραιότητα ή ακόμη να διεκδικήσεις τα εδάφη που αποκόπηκαν βίαια και άδικα από τον εθνικό σου κορμό, προκαλώντας προσφυγικό κύμα και ανθρώπινο πόνο. Οι Έλληνες δεν έχουμε το δικαίωμα να λησμονούμε και τις αλύτρωτες πατρίδες. Οποιαδήποτε άλλη μορφή δράσης ή εθνικού αγώνα, οικονομική ή διπλωματική, μπορεί στην καλύτερη περίπτωση να διατηρήσει τα υφιστάμενα σύνορα, δυστυχώς μόνο προσωρινά. Η ιστορία διδάσκει πως όποτε η Ελλάς εμπιστεύθηκε τις μεγάλες δυνάμεις να διεκπεραιώσουν για λογαριασμό της τις εδαφικές της διεκδικήσεις αυτό απέβη καταστροφικό. Είναι αυτονόητο πως ο επαίτης δεν μπορεί να απαιτεί, ο γονυπετής δεν τρομάζει κανέναν και φυσικά δεν διεκδικεί τίποτε με αξιώσεις, ακόμη και όταν η έκβαση του πολέμου τον κατατάξει στους νικητές. Τα προτεκτοράτα δεν νοούνται ανεξάρτητα κράτη, όσο και αν προσπαθούν οι πολιτικοί μας ταγοί να μας πείσουν για το αντίθετο.

Το ελλαδικό κράτος μέσα σε λίγες δεκαετίες αντικατέστησε την αξιοπρέπεια των Ελλήνων με τον φόβο, την στρατιωτική αρετή με την δειλία, τον ηρωισμό και την τιμή με την τρυφηλότητα. Αυτό αποτελεί ένα εντυπωσιακό κατόρθωμα αν αναλογιστεί κανείς την πληθώρα των ηρωικών διδαχών που αφθονούν στην ελληνική ιστορία. Η υπεράσπιση της πατρίδας δεν είναι κάτι το εξωτικό, ουτοπικό και ανεδαφικό, άλλωστε δεν καθιερώθηκε τυχαία αυτός ο όρος! Η πατρίδα εν καιρώ ειρήνης σηματοδοτεί την οικογένεια, την εργασία, την οικονομία και την ευημερία. Μόνο με τον ισχυρό στρατό εξασφαλίζεται η ειρήνη και όλα τα παραπάνω αγαθά! Κάποιες φορές ο στρατός καλείται να δράσει και είναι ιστορικά τεκμηριωμένο πως όσο πιο ισχυρός είναι , τόσο συντομότερος είναι ο πόλεμος και τόσο επωφελέστερο το αποτέλεσμα για τον λαό και το έθνος.

Η φύση αλλά και το πατριωτικό αίσθημα των Ελλήνων απεχθάνεται τα κενά. Έτσι αμέσως μετά την κατάργηση της εφεδρείας την δεκαετία του 1980 δημιουργήθηκαν οι πρώτοι σύλλογοι εκπαίδευσης εφέδρων πολιτών, που επιθυμούσαν διακαώς να συντηρήσουν το αξιόμαχό τους, αλλά και να εμπλουτίσουν το επίπεδό τους με σύγχρονα στρατιωτικά αντικείμενα. Κοινό χαρακτηριστικό τους η αγάπη για την Ελλάδα και η σφοδρή επιθυμία των μελών τους να προσφέρουν αφιλοκερδώς στους πολίτες εν καιρώ ειρήνης, ζητώντας απλώς την αναγνώριση και την στοιχειώδη αρωγή από το επίσημο κράτος και την εκάστοτε πολιτική και στρατιωτική ηγεσία. Δυστυχώς ούτε το ένα ούτε το άλλο εδόθη! Οι σύλλογοι αυτοί στελεχώθηκαν από εφέδρους των ειδικών δυνάμεων ΛΟΚ και ΟΥΚ οι οποίοι δικαιωματικά αποτελούν την προμετωπίδα αλλά και το πρότυπο της πολεμικής αρετής. Δεν έλειψαν από το κάλεσμα αυτό και πολλοί έφεδροι άλλων σωμάτων και όπλων του ελληνικού στρατού ξηράς, του ναυτικού και της αεροπορίας. Η εκπαίδευση στους συλλόγους αυτούς επανέλαβε όλα τα αντικείμενα της βασικής στρατιωτικής θητείας. Εννοείται πως σε κάποια εξειδικευμένα αντικείμενα οι σύλλογοι εφέδρων δεν μπορούσαν να μεταχειριστούν τον στρατιωτικό εξοπλισμό, αφού ήταν αποκλεισμένοι από τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Όμως σε άλλα αντικείμενα στρατιωτικού αθλητισμού οι σύλλογοι αυτοί επέδειξαν λαμπρά αποτελέσματα σε επίπεδο πανελλήνιων διοργανώσεων αλλά και παγκόσμιων συμμετοχών και διακρίσεων. Σημαντικότερη όμως είναι η διαρκής παρουσία των συλλόγων εφέδρων σε ποικίλες αθλητικές διοργανώσεις, δράσεις εθελοντισμού, δασοπυρόσβεση, πολιτική προστασία, διάσωση και πρώτες βοήθειες.

Η ανυπαρξία της κρατικής αιγίδας και της πρέπουσας μέριμνας έφερε όπως είναι φυσικό την πολυδιάσπαση και στους συλλόγους εφέδρων. Το διασημότερο ελάττωμα της ελληνικής φυλής είναι άλλωστε η φιλαρχία και ο εγωισμός. Όσοι ασχολήθηκαν με τους συλλόγους εφέδρων έχουν νιώσει επανειλημμένα πικρίες και απογοητεύσεις. Τα λάθη όμως μας διδάσκουν και έτσι οδηγούμαστε στην αναβάπτιση του εφεδρικού κινήματος. Ναι, η εφεδρεία ως κίνημα πρέπει να λογίζεται, επειδή διαθέτει τεράστια δύναμη και ασκεί επωφελή επιρροή στον Έλληνα πολίτη. Η εφεδρεία είναι στις ημέρες μας το σιωπηλό κίνημα, μία από τις λίγες ιδέες που ενώνει και εμπνέει τους περισσότερους Έλληνες. Ας την ενισχύσουμε λοιπόν αδιαφορώντας για τις δυσμενείς συγκυρίες και την κρατική υπονόμευση, προστατεύοντάς την από την συκοφάντηση, την κομματικοποίηση και τον οπαδισμό της πολιτικής ζωής. ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ, ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΗΣ.