Ή αλλιώς πότε θα πολεμήσει ο Έλληνας ξανά; Σύγχρονο φαινόμενο αποτελεί η καλπάζουσα ανδρική τρυφηλότης αντί του ηρωισμού και της εθνικής αξιοπρέπειας, το σημείο των καιρών στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Απόδειξη η "επιδημία των ασπασμών" μεταξύ αντρών για ανούσιες αφορμές, αντί της χειραψίας ή του κτυπήματος στον ώμο, η προσφώνηση "φιλάκια" αντί του "χαίρετε και ευδαιμονείτε". Κατ' επέκταση οι αρσενικοί Έλληνες μετετράπησαν σε ικέτες της ειρήνης με οποιοδήποτε τίμημα, ίδιον των γυναικών και της θηλυκής φύσης. Καταντήσαμε να δεχόμαστε τον εξευτελισμό από τους εχθρούς μας και κυρίως από τους επιθετικούς γείτονες γύρω-γύρω από τα σύνορά μας. Η αποχαύνωση ξεπερνά τα όρια της λογικής, αφού αδιαφορούμε για τις ολοένα αυξανόμενες στρατιωτικές και διπλωματικές προκλήσεις, πεπεισμένοι πως δεν γίνεται πλέον πόλεμος με όπλα όπως παλαιότερα! Το "παλαιότερα" ασφαλώς είναι σχετικό, αφού οι περισσότεροι αναφέρονται στο έπος του 1940. Ουσιαστικά τότε ήταν η τελευταία φορά που πολέμησε ο Έλληνας ή η τελευταία φορά που του επετράπη να πιάσει το όπλο στα χέρια του και να υπερασπιστεί την πατρίδα, ουσιαστικά την ύπαρξή του, την οικογένεια και την τιμή του. Ο πολίτης - οπλίτης, ο έφεδρος στρατιώτης ζει πλέον μόνο στην ταινιοθήκη του σαλονιού μας. Ο φρικτός πόλεμος που συνταράσσει την Συρία και την Παλαιστίνη στην λεκάνη της Μεσογείου "κείται πολύ μακράν" για να μας ανησυχεί. Τους επιθετικούς Τούρκους που διεκδικούν τα πάντα και μας ταπεινώνουν συστηματικά για πολλά χρόνια, την τελευταία στιγμή "θα τους βάλουν στην θέση τους οι συμμαχοί μας στον ΝΑΤΟ και θα κάτσουν στα αυγά τους".
Έκτοτε και μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, ο ελληνικός στρατός βρίσκεται σε "εκπαιδευτική ετοιμότητα" που μοιάζει περισσότερο με καταστολή - ύπνωση, παρά με την ζωτική ετοιμότητα ενός υγιούς οργανισμού. Δυστυχώς ο ελληνικός στρατός πορεύεται παράλληλα με την ελληνική παιδεία η οποία συστηματικά απονευρώθηκε. Ακόμα και στην τραγωδία της Κύπρου το 1974 δεν επετράπη στους Ελλαδίτες να πολεμήσουν. Είναι γνωστό τοις πάσι πως η επιστράτευση που έγινε θύμιζε περισσότερο επιθεώρηση του Δελφινάριου, παρά πολεμικό σάλπισμα. Η ιστορία όμως έχει δείξει πως μόνο με τον πόλεμο δηλαδή την δύναμη των όπλων σε συνδυασμό με επωφελείς συμμαχίες μπορείς να μεγαλώσεις μία χώρα. Ή τουλάχιστον να διεκδικήσεις τα εδάφη που αποκόπηκαν βίαια και άδικα από τον εθνικό σου κορμό, προκαλώντας προσφυγικό κύμα και ανθρώπινο πόνο. Οποιαδήποτε άλλη μορφή δράσης ή εθνικού αγώνα, οικονομική ή διπλωματική μπορεί στην καλύτερη περίπτωση να διατηρήσει τα υφιστάμενα σύνορα και δυστυχώς μόνο προσωρινά. Η ιστορία διδάσκει πως όποτε η Ελλάς εμπιστεύθηκε τις μεγάλες δυνάμεις να διεκπεραιώσουν για λογαριασμό της τις εδαφικές της διεκδικήσεις αυτό απέβη καταστροφικό. Το δόγμα του Καραμανλή "ανήκομεν εις την δύσιν..." συμπληρώνεται εύστοχα "...που μας πηδάει παρά φύσιν"! Είναι αυτονόητο πως ο επαίτης δεν μπορεί να απαιτεί, ο γονυπετής δεν τρομάζει κανέναν και φυσικά δεν διεκδικεί τίποτε με αξιώσεις, ακόμη και όταν η έκβαση του πολέμου τον κατατάξει στους νικητές. Τα γεωστρατηγικά προτεκτοράτα δεν νοούνται ανεξάρτητα κράτη, όσο και αν προσπαθούν οι πολιτικοί μας ταγοί να μας πείσουν για το αντίθετο.
Η απάντηση που θα λάβετε μάλλον θα μοιάζει ως εξής: Δεν είμαι τρελλός να εγκαταλείψω την οικογένειά μου για να πολεμήσω στα σύνορα, να παρατήσω την δουλειά μου για να πάω να σκοτωθώ!
Λες και η υπεράσπιση της πατρίδας σημαίνει κάτι εξωτικό, ουτοπικό και ανεδαφικό (τυχαία έχει επικρατήσει αυτός ο όρος;).
Λες και η πατρίδα δεν εμπεριέχει τα υποσύνολα της οικογένειας και της εργασίας, της οικονομικής επιχείρησης.
Λες και με τον πόλεμο δεν διαφυλάττεται η διαιώνιση της φυλής και η οικονομική ευημερία του παρόντος και του μέλλοντος.
Το ελλαδικό κράτος αντικατέστησε την αξιοπρέπεια των Ελλήνων ανδρών με τον φόβο, την τιμή με την δειλία, τον ηρωισμό με την τρυφηλότητα. Αυτό αποτελεί ένα πραγματικό κατόρθωμα αν αναλογιστεί κανείς την πληθώρα των ηρωικών διδαχών που αφθονούν στην ελληνική ιστορία.
1 σχόλια:
Με το τέλος του Μεσαίωνα και την αρχή της νέας εποχής (16ου αιώνας ), συντελούνται σημαντικές αλλαγές στον ευρωπαϊκό χώρο και ισχυροποιείται ο χαρακτήρας των συνόρων. Η αποκοπή από το Ρωμαιοκαθολικό δόγμα και η επικράτηση του Προτεσταντισμού, χειραφέτει τους λαούς της Βόρειας Ευρώπης. Η εφεύρεση της τυπογραφίας, η μετάφραση της Βίβλου στις εθνικές γλώσσες, οι θαλάσσιες εξερευνήσεις, η επιστημονική πρόοδος, το αποικιακό εμπόριο, η άνοδος των πόλεων, η δημιουργία αστικής τάξης, και οι αλλαγές στη παραγωγική διαδικασία θα διαμορφώσουν εθνική συνείδηση στους λαούς της Ευρώπης. Η γένεση του έθνους – κράτους και η έλευση του εθνικισμού συνοδεύτηκε από άγριες πολεμικές συγκρούσεις για τη κατάληψη όσο το δυνατό περισσοτέρων εδαφών. Στόχος ήταν η αυτάρκεια των αγαθών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών, που θα κινήσουν τις νέες βιομηχανικές δομές.
Με τη βιομηχανική επανάσταση δημιουργείτε η ανάγκη για ειδικευμένο προσωπικό. Το έθνος – κράτος ασκεί την εξουσία του μέσα σε μια συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή. Εντός των συνόρων επιβάλλεται μια κοινή γλώσσα, θρησκεία και ιστορία, διαμορφώνεται μια κοινή κουλτούρα με σκοπό τη συνοχή του πληθυσμού και το καταμερισμό της εργασίας. Το έθνος ταυτίζεται με το κράτος και οι ευρωπαϊκές κοινωνίες «περιχαρακώνονται» με ακριβείς συνοριακές γραμμές, που αποφασίζονταν με συνθήκες ειρήνης μετά τους πολέμους. Οι πόλεμοι ενθάρρυναν το αίσθημα της εθνικής περηφάνιας και εξέτρεφαν το φόβο για τους «άλλους», που ζούσαν πέρα από τα σύνορα. Ο ιμπεριαλισμός, οι πολεμικοί εξοπλισμοί και οι γεωπολιτικές θεωρίες ότι τα κράτη ως ζωντανοί οργανισμοί πρέπει να επεκτείνουν τα σύνορα τους, οδηγούν στο μεγάλο ευρωπαϊκό εμφύλιο του 20ου αιώνα.
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε ελεύθερα στα ελληνικά παρακαλώ.
Όταν η γλώσσα μας απαγορευτεί ή γίνει δευτερεύουσα ελέω τρόϊκας, το συζητάμε πάλι...