17/11/1973 ο εθνικός εγκέλαδος

γράφει ο Νίκος Β. 

Προτιμώ τον στρατιωτικό κυβερνήτη ακόμη και από τον έντιμο πολιτικό ηγέτη. Ο λόγος είναι απλός, ο στρατιωτικός αφενός ορκίζεται σε νεαρή - και συνεπώς αγνή - ηλικία πίστη στην πατρίδα, αφετέρου ανανεώνει την πίστη του αυτή καθημερινά κατά την έπαρση και υποστολή της σημαίας. Ας θυμηθούμε τον στρατιωτικό όρκο που δώσαμε εκεί γύρω στα είκοσί μας χρόνια:
"Ορκίζομαι να φυλάττω πίστη εις την πατρίδα. Υπακοή εις το Σύνταγμα τους νόμους και τα ψηφίσματα του κράτους. Υποταγήν εις τους ανωτέρους μου. Να εκτελώ προθύμως και άνευ αντιλογίας τας διαταγάς των. Να υπερασπίζω με πίστην και αφοσίωσιν, μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματος μου, τας Σημαίας. Να μη τας εγκαταλείπω μηδέ να αποχωρίζομαι ποτέ απ’αυτών. Να φυλάττω δε ακριβώς τους στρατιωτικούς νόμους. Και να διάγω εν γένει ως πιστός και φιλότιμος στρατιώτης".

Ο πολιτικός κυβερνήτης - εφόσον υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό - έχει ήδη ορκιστεί τον παραπάνω όρκο του στρατιώτη. Κατά την ανάληψη της αρχής όμως ορκίζεται τα εξής:
-Πρόεδρος δημοκρατίας: "Ορκίζομαι στο όνομα της αγίας και ομοούσιας και αδιαίρετης Τριάδας να φυλάσσω το σύνταγμα και τους νόμους, να μεριμνώ για την πιστή τους τήρηση, να υπερασπίζω την εθνική ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της χώρας, να προστατεύω τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Ελλήνων και να υπηρετώ το γενικό συμφέρον και την πρόοδο του ελληνικού λαού".
-Πρωθυπουργός και υπουργοί: "Ορκίζομαι στο όνομα της αγίας και ομοούσιας και αδιαίρετης Τριάδας να τηρώ το σύνταγμα και τους νόμους και να υπηρετώ το γενικό συμφέρον του ελληνικού λαού".
Παρατηρήστε πως η διαφορά ανάμεσα στους δύο παραπάνω όρκους είναι πως ο πρόεδρος δημοκρατίας ορκίζεται επιπλέον "να υπερασπίζει την εθνική ανεξαρτησία και ακεραιότητα της χώρας". Βλέπουμε πως οι αρμοδιότητες διαμοιράζονται στο δημοκρατικό μας πολίτευμα έτσι ώστε να μην πάθουν "υπερκόπωση" οι πολιτικοί κυβερνήτες!

Η 17/11/73 ήταν ο σεισμός που συντάραξε τη νεώτερη Ελλάδα. Έκτοτε οι πολιτικοί, υπό την ασφυκτική εποπτεία των κοσμοκρατόρων, άλωσαν το ελληνικό κράτος με υπερχρέωση, μαρξιστική νοοτροπία και δημοσιο-συνδικαλισμό, δηλαδή τα ιδανικά της ήσσονος προσπάθειας ή αλλιώς της καλοπέρασης. Συγχρόνως αφελλήνισαν την παιδεία με αιφνιδιαστικές επεμβάσεις στην ελληνική γλώσσα, δημοτική και μονοτονικό. Οι ίδιες δυνάμεις αυτές φρόντισαν όπως και με τον Ιωάννη Μεταξά, να εξουδετερώσουν τον ανεξέλεγκτο για αυτούς Γεώργιο Παπαδόπουλο, λίγο πριν τις πολιτικές εκλογές που θα οργάνωνε η μεταβατική κυβέρνηση Μαρκεζίνη. Η "εξέγερση" του πολυτεχνείου σχεδιάστηκε από τους Αμερικανοσιωνιστές τον Οκτώβριο του 1973 όταν ο Παπαδόπουλος τους αρνήθηκε την βοήθεια στον πόλεμο Ισραήλ – Αιγύπτου και Συρίας. Με την "εξέγερση" του πολυτεχνείου δεν ήρθε μόνο η αόρατη και απολύτως χειραγωγήσιμη χούντα Ιωαννίδη, αντίζηλου του Παπαδόπουλου εξαρχής. Δόθηκε και το άλλοθι στους πολιτικούς της ΝΔ (πρώην ΕΡΕ) και ΠΑΣΟΚ (πρώην Ένωση Κέντρου) να επαίρονται για την αποκατάσταση της δημοκρατίας ακριβώς μετά από την κυπριακή τραγωδία. 

Πιο σωστά εξουσιοδότησαν τους παλαιούς πολιτικούς με αιχμή του δόρατος τον Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου, να ολοκληρώσουν την τραγωδία της Κύπρου αποδεχόμενοι τον Αττίλα 2. Ο Καραμανλής, σύμφωνα με την καταγγελία του εκδότη και προσωπικότητας της εποχής Ιωάννη Πασσά, αρνήθηκε κατηγορηματικά την εκλογική σύμπραξη με τους Στεφανόπουλο, Μαρκεζίνη και Μητσοτάκη, προκειμένου να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους και να αποτρέψει το επερχόμενο στρατιωτικό πραξικόπημα δύο μήνες πριν τον Απρίλιο του 1967. Προτίμησε να παραμείνει στην "βελούδινη εξορία" των Παρισίων, επιστρέφοντας θριαμβευτής το 1974 για να ολοκληρώσει την αποστολή που του ανέθεσαν οι σιωνιστές εις βάρος Κύπρου και Ελλάδας. Στα βήματα του θείου του ανάλογα πράττει με την "σιωπηλή εξορία" του, ο ανηψιός του Κωστάκης Καραμανλής από το 2009, όταν παρέδωσε τα κλειδιά της χώρας στον ΓΑΠ. Η αποχώρηση το 1974 από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ μετά τον Αττίλα 2 ήταν ακόμη ένα δώρο στην Τουρκία, θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε Αττίλα 3. Τέλος η παράδοση του δημόσιου τομέα στην "πεινασμένη" αριστερά με "εντολή εθνάρχη Καραμανλή" και η ένταξη στην ΕΟΚ, ήταν η αρχή του τέλους για την Ελλάδα.

Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος και οι άλλοι Απριλιανοί τιμωρήθηκαν φυλακισμένοι ισοβίως επειδή κατέλυσαν την δημοκρατία. Ούτε λόγος όμως να γίνεται, πόσο μάλλον και δίκη, για την κυπριακή τραγωδία αφού ο φάκελος σφραγίστηκε δίχως να ανοίξει ποτέ από τότε έως σήμερα. Έκτοτε οι πολιτικοί μας κυβερνήτες όσα εγκλήματα και αν κάνουν, η δικαιοσύνη στραβοκοιτάζει και ξεγλιστρούν όπως η άμμος μέσα από τα χέρια μας. Και σα να μην φθάνει αυτό, κάθε χρόνο στις 17 Νοεμβρίου μας ζητούν και τα ρέστα για την αμετάκλητη καταστροφή των κρατικών δομών της Ελλάδας, φορώντας πάντοτε τον "δημοκρατικό μανδύα" της πολιτικής ορθότητας. Όπως και το 1974 οι παλαιοί πολιτικοί επέστρεψαν μεταμφιεσμένοι αλλάζοντας τον μανδύα στα κόμματά τους, έτσι και σήμερα επιχειρούν να κάνουν το ίδιο. Εάν το τανκς που έριξε την θύρα του πολυτεχνείου είναι το σύμβολο του καταναγκασμού πάνω στο οποίο κτίστηκε η προπαγάνδα της μεταπολίτευσης, στον αντίποδα ο Άκης Τσοχατζόπουλος και ο διεφθαρμένος βίος του είναι το σύμβολο της γενιάς της "εξέγερσης" του πολυτεχνείου. Εάν ο αναγεννώμενος φοίνιξ και η δημοτική μουσική ήταν τα σύμβολα της επταετίας που λοιδωρήθηκαν από τους "προοδευτικούς" δημοκράτες, η κούρσα BMW και τα μπουζούκια είναι τα σύμβολα της μεταπολίτευσης. Της μεταπολίτευσης που μας οδήγησε στα μνημόνια, την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, την λαθρομετανάστεση και ποιος ξέρει ποιες ακόμα πληγές στον ελλαδικό κορμό.

Σήμερα το 2014 είναι πάλι επίκαιρο το σατανικό σχέδιο, που ξανά ο εκδότης της εγκυκλοπαίδειας Ηλίου Ιωάννης Πασσάς απεκάλυψε το 1972 στον Γεώργιο Παπαδόπουλο αλλά και σε άλλους πολιτικούς της εποχής: Οι Αμερικάνοι σε συνεργασία με τους "άσπονδους εχθρούς" τους Σοβιετικούς είχαν συμφωνήσει εκτός από την παραχώρηση της Κύπρου στους Τούρκους όπερ και έγινε, την ενεργοποίηση του σχεδίου διχοτόμησης της Ελλάδος και Τουρκίας: Κατ' αρχάς την ίδρυση ενός ανεξάρτητου σοσιαλιστικού κράτους υπό την αιγίδα της ΕΣΣΔ που θα περιελάμβανε ολόκληρη την Θράκη, δυτική και ανατολική, μαζί με την Κωνσταντινούπολη. Ως προσωρινό αντάλλαγμα στην Τουρκία θα παραχωρούντο τα μισά νησιά του Αιγαίου μαζί με την Κύπρο. Απώτερος όμως σκοπός ήταν η δημιουργία ενός ανεξάρτητου νησιωτικού κράτους που θα συμπεριλάμβανε την Κρήτη, το ανατολικό Αιγαίο και την Κύπρο, το οποίο θα περιερχόταν τελικά στην κυριαρχία του Ισραήλ με ταυτόχρονη αποδυνάμωση Ελλάδας και Τουρκίας! Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος στην αρχή δεν πίστεψε τον Ιωάννη Πασσά, αφού οι πληροφορίες αυτές δεν επιβεβαιώνονταν από την ΚΥΠ. Τέσσερις μήνες μετά και συγκεκριμένα στις αρχές του 1973, τον κάλεσε στο γραφείο του και επιβεβαίωσε τις πληροφορίες του. Στενοχωρημένος και κρατώντας το κεφάλι του μέσα στις παλάμες, του είπε "δυστυχώς τα διεσταύρωσα, θέλουν να μας διαλύσουν...", ήταν τα λόγια του. Δυστυχώς ήταν πλέον αργά για όλους μας. Ο εθνικός εγκέλαδος είχε ξεκινήσει!