άϊ κιού αναρχικού

0
γράφει ο Γιώργος Χ.

τα βόρεια προάστια έγιναν βόρεια εξάρχεια
Όλοι υποθέτω θυμάστε τη συμμορία του Βελβεντού. Άλλωστε, ακόμη κι αν θέλατε να την ξεχάσετε δε μας το επιτρέπουν τα ΜΜΕ, μη τυχόν και χαθούν στην ανυποληψία που τους αρμόζει τα «έργα και ημέρες» ενός ακόμη κακομαθημένου «γόνου».

Υπάρχουν πολλά εντυπωσιακά στοιχεία σε αυτή την υπόθεση. Για παράδειγμα, σε οποιοδήποτε ευνομούμενο κράτος, αυτά τα «καλόπαιδα» απλά δε θα ήταν ζωντανά! Όταν είχαν πλέον μείνει, οπλισμένα σαν αστακοί, στο βαν της ληστείας, οποιαδήποτε λογική αστυνομία θα τα είχε γαζώσει εκ του ασφαλούς, απαλλάσσοντας την κοινωνία μας από το άχθος αρούρης που αποτελούν. Κι όμως κάποιοι ανώνυμοι ήρωες έπαιξαν τη ζωή τους κορώνα-γράμματα για να συνεχίσει η συμμορία εγκληματιών-τρομοκρατών να βασανίζει την Ελλάδα μας. Πόσο θα το μετανιώνουν τώρα... Αλλά αυτό είναι μόνο μια από τις στρεβλώσεις του παράλογου συστήματός μας, ενός συστήματος που κατήντησε τη χώρα μας ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΙΜΩΡΕΙ ΤΟΥΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ, ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΑΜΕΙΒΕΙ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ.


ξεκαθάρισμα λογαριασμών με το καθεστώς

0
γράφει ο Νίκος Β.


Επιθυμώ να είμαι Εργαζόμενος Έλληνας Πολίτης σε μία ευνομούμενη Πολιτεία.

Σε πείσμα της καθεστωτικής προπαγάνδας αρνούμαι να γίνω ένα από τα παρακάτω:

-Πολιτευόμενος Εργάτης στην κοινωνία της ταξικής αντιπαλότητας, όπως κυρήττει η μαρξιστική αριστερά.
-Αστός Δημοκράτης στην κοινωνία της εικονικής ισότητας, όπως επιτάσσει ο κοινοβουλευτισμός, εργαλείο της παγκοσμιοποίησης.
-Φορολογούμενος Υπήκοος στην κοινωνία της ελεύθερης αγοράς, όπως επιτάσσει ο ολιγαρχικός φιλελευθερισμός.

Ασφαλώς δεν αρκεί να αυτοπροσδιοριστώ ως εργαζόμενος πολίτης. Η προϋπόθεση για να συμβεί αυτό είναι να υπάρξει η ευνομούμενη Πολιτεία. Έως τότε αγωνίζομαι με τις δυνάμεις μου για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός στην πατρίδα μου την Ελλάδα. Έως τότε προσπαθώ να είμαι νομοταγής, όχι όμως και νομιμόφρων απέναντι στην χούντα του μνημονίου.


Είπα και ελάλησα και αμαρτίαν ουκ έχω


αναμνήσεις από το χορευτικό παρελθόν # 33

0
Μιξαρισμένη κασέτα 90 λεπτών από το ιστορικό διασκεδαστήριο FAZ (πρόσωπο στα ισπανικά) που ξεκίνησε την σκηνή της ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής στην Ελλάδα. Ευχαριστώ τον Νίκο Α. που την ανέσυρε από την προσωπική του συλλογή και μου την παραχώρησε. Ζητούμε συγνώμη για κάποιες άστοχες μίξεις ή την υψηλή στάθμη ηχογράφησης, αλλά είναι κάτι που οφείλεται μάλλον στην βιαστική ηχογράφηση από τον dj του club. Δυστυχώς απουσιάζουν οι τίτλοι των κομματιών, αλλά είναι γνωστά τα περισσότερα στους περισσότερους.

Τα περισσότερα από τα "τέκνο πριόνια" που αγαπήσαμε και ξεκίνησαν την δεκαετία '90 σε μία κασέτα! Καλές αναμνήσεις...


Kαλή ακρόαση από το mixcloud. Κάντε κλικ παρακάτω:
mixtape faz 1990

21η Νοεμβρίου γιορτάζει μόνο ο ήρωας, όχι ο πράκτωρ ή ο προδότης

1
γράφει ο Νίκος Β.

Σήμερα 21 Νοεμβρίου εορτάζει ο ελληνικός στρατός και η ελληνική πολεμική αρετή. Επίκαιρη λοιπόν θα μπορούσε να είναι η συζήτηση για τον πολεμιστή ήρωα καθώς και τον πολεμιστή προδότη. Πώς όμως σκέφτεται ένας προδότης πριν περάσει το όριο και ενταχθεί στο αντίπαλο στρατόπεδο; Ποιά είναι η δύναμη που τον σπρώχνει στην προδοσία; Είναι μήπως η ισχύς του αντιπάλου, η ματαιότητα της αντίστασης όταν ο πόλεμος έχει κριθεί, η δειλία του χαρακτήρος του, ή η φοβία για την ζωή του κατά την διάρκεια του πολέμου; 'Η μήπως κάτι άλλο πιο άθλιο και ευτελές;

Για να απαντήσουμε πρέπει να διασαφηνιστούν οι όροι του ρίψασπι, του πράκτορα και του προδότη. Διαφορετικό είναι να καταθέτεις τα όπλα κατά την έκβαση της μάχης (ρίψασπις), άλλο να υποκρίνεσαι και να προκαλείς συστηματικά δολιοφθορές στην παράταξή σου (πράκτορας) και άλλο να περνάς συνειδητά στο αντίπαλο στρατόπεδο (προδότης).

Αναμφίβολα οι ριψάσπιδες είναι περισσότεροι από τους προδότες και τους πράκτορες και καταλήγουν συνήθως αιχμάλωτοι πολέμου. Η γνώμη μου είναι πως ο ανθρωπισμός ταιριάζει απέναντι στον ρίψασπι δηλαδή αυτόν που παραδόθηκε εξαιτίας του φόβου του ή της ματαιότητας της αντίστασης. Δεν μπορούν όλοι να είναι ήρωες και απαρνητές της ζωής τους, ιδιαίτερα όταν η αντίσταση στον εχθρό αποβαίνει μάταια. Πρόσφατο πολιτικό παράδειγμα είναι ο χρυσαυγίτης E. Μπούκουρας. 

το μεταπολιτευτικό δηλητήριο και στα δημοτικά σχολεία

0
γράφει ο Νίκος Β.

Οι εικόνες από το 11ο δημοτικό σχολείο Ηλιούπολης μιλούν από μόνες τους. Βλέπετε τον κεντρικό πίνακα αναρτήσεων μαθητικών έργων χειροτεχνίας, εντός του κεντρικού κοινόχρηστου χώρου.

πήξαμε στο γαρύφαλλο σύντροφοι...


17/11/1973 ο εθνικός εγκέλαδος

2
γράφει ο Νίκος Β. 

Προτιμώ τον στρατιωτικό κυβερνήτη ακόμη και από τον έντιμο πολιτικό ηγέτη. Ο λόγος είναι απλός, ο στρατιωτικός αφενός ορκίζεται σε νεαρή - και συνεπώς αγνή - ηλικία πίστη στην πατρίδα, αφετέρου ανανεώνει την πίστη του αυτή καθημερινά κατά την έπαρση και υποστολή της σημαίας. Ας θυμηθούμε τον στρατιωτικό όρκο που δώσαμε εκεί γύρω στα είκοσί μας χρόνια:

αναμνήσεις από το χορευτικό παρελθόν # 32

0
Επιστρέψαμε! Αφού ο χειμώνας δεν μπήκε ακόμα, απαντάμε με καλοκαιρινή κασέτα από το 1999!

Μιξαρισμένη κασέτα 32 + 32 λεπτών με μουσική goa trance, από cd. Γράφτηκε με cd player Pioneer, μίκτη Βέσταξ, κασετόφωνο Άϊβα, το καλοκαίρι του 1999. Η ισραηλινή σχολή συνεχίζει να κάνει αισθητή την παρουσία της.


Ευχαριστώ τους καλλιτέχνες:

ακόμη ένας δήμαρχος με χορηγό

0
γράφει ο Νίκος Β.

Στην παλαιότερη ανάρτηση φύγε καταραμένο 2013 προφήτευσα πως δεν θα πάψω να βλέπω την φάτσα του τουρκόσπορου και εμπαθή Μπουτάρη και το νέο έτος. Δυστυχώς επαληθεύτηκα και οι εκλογές του Μαΐου παρήγαγαν εκ νέου το απεχθές αυτό αποτέλεσμα. Από την πρώτη εμφάνισή του στην ορκωμοσία του νέου δημοτικού συμβουλίου στα τέλη του καλοκαιριού, ο δήμαρχος έδειξε τις διαθέσεις του. Φόρεσε εβραϊκό αστέρι εντός του δημαρχιακού μεγάρου της ελληνικής συμπρωτεύουσας και κατόπιν συνέχισε να προκαλεί με αίσχη όπως τα παρακάτω:

Υποστήριξη, διαφήμιση αλλά και συμμετοχή στην παρέλαση ανωμαλίας και ανθελληνισμού στην Θεσσαλονίκη, το διαβόητο gay parade.







άνδρες έτοιμοι για όλα;

1
γράφει ο Νίκος Β.


Ή αλλιώς πότε θα πολεμήσει ο Έλληνας ξανά; 

Σύγχρονο φαινόμενο αποτελεί η καλπάζουσα ανδρική τρυφηλότης αντί του ηρωισμού και της εθνικής αξιοπρέπειας, το σημείο των καιρών στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Απόδειξη η "επιδημία των ασπασμών" μεταξύ αντρών για ανούσιες αφορμές, αντί της χειραψίας ή του κτυπήματος στον ώμο, η προσφώνηση "φιλάκια" αντί του "χαίρετε και ευδαιμονείτε". Κατ' επέκταση οι αρσενικοί Έλληνες μετετράπησαν σε ικέτες της ειρήνης με οποιοδήποτε τίμημα, ίδιον των γυναικών και της θηλυκής φύσης. Καταντήσαμε να δεχόμαστε τον εξευτελισμό από τους εχθρούς μας και κυρίως από τους επιθετικούς γείτονες γύρω-γύρω από τα σύνορά μας. Η αποχαύνωση ξεπερνά τα όρια της λογικής, αφού αδιαφορούμε για τις ολοένα αυξανόμενες στρατιωτικές και διπλωματικές προκλήσεις, πεπεισμένοι πως δεν γίνεται πλέον πόλεμος με όπλα όπως παλαιότερα! Το "παλαιότερα" ασφαλώς είναι σχετικό, αφού οι περισσότεροι αναφέρονται στο έπος του 1940. Ουσιαστικά τότε ήταν η τελευταία φορά που πολέμησε ο Έλληνας ή η τελευταία φορά που του επετράπη να πιάσει το όπλο στα χέρια του και να υπερασπιστεί την πατρίδα, ουσιαστικά την ύπαρξή του, την οικογένεια και την τιμή του. Ο πολίτης - οπλίτης, ο έφεδρος στρατιώτης ζει πλέον μόνο στην ταινιοθήκη του σαλονιού μας. Ο φρικτός πόλεμος που συνταράσσει την Συρία και την Παλαιστίνη στην λεκάνη της Μεσογείου "κείται πολύ μακράν" για να μας ανησυχεί. Τους επιθετικούς Τούρκους που διεκδικούν τα πάντα και μας ταπεινώνουν συστηματικά για πολλά χρόνια, την τελευταία στιγμή "θα τους βάλουν στην θέση τους οι συμμαχοί μας στον ΝΑΤΟ και θα κάτσουν στα αυγά τους".

προεόρτια της 17 Νοεμβρίου, ο κύκλος ζωής της αριστεράς

0
γράφει ο Νίκος Β.

 
Οι Αριστεροί έλεγαν το 1973: 
"ψωμί, παιδεία, ελευθερία", όμως δεν το εννοούσαν και τόσο... 

Οι Αριστεροί λένε το 2014: 
"τζαμί, αργία, καφετερία", μάλλον όμως το εννοούν!



Θα προσπαθήσω να αναλύσω τον κύκλο ζωής της Αριστεράς* στην ελληνική κοινωνία εν έτει 2014:
*(ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, Αναρχικοί - Αντιφασίστες και λοιπές Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις).


μμε = μεγαλοκαρχαρίες μεγαλοδημοσιογράφοι εξαπάτηση

0
γράφει ο Νίκος Β.

Ο νεοέλληνας έχει να επιλέξει ανάμεσα από τις πολιτικές μετριότητες που του επιβάλλουν τα ΜΜΕ. Εμπιστεύεται τους "αλάνθαστους" δημοσιογράφους οι οποίοι του επιβάλλουν τις πολιτικές επιλογές, κάτι παρόμοιο με την δουλειά του χρηματιστηριακού συμβούλου ή του ασφαλιστή του. Ο νεοέλληνας συνήθισε να διαβάζει τα γεγονότα σε τίτλους, αντί να αφομοιώνει την ουσία των ειδήσεων. Εάν πραγματικά θέλει να ανεβάσει το επίπεδο των επιλογών του πρέπει να αποστασιοποιηθεί από την τυραννία των καναλιών. Αυτό είναι τις περισσότερες φορές χρονοβόρο και κοστίζει, αφού ο πολίτης πρέπει να επενδύσει στην αγορά βιβλίων. Η επίπονη λύση είναι να ανοίξουμε ένα βιβλίο και να το διαβάσουμε. Στο ερώτημα τι είδους βιβλίο θα είναι αυτό, η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από την επιλογή ιστορικών βιβλίων με επίκαιρα της εποχής που καταγράφουν τα γεγονότα, κυρίως την αλληλογραφία μεταξύ ιστορικών προσώπων και ηγετών ή υπογεγραμμένες συμφωνίες μεταξύ κρατών.