μαύρη εποχή - κόκκινη προπαγάνδα

γράφει ο Νίκος Β.

Πρόκειται για τον μακροβιότερο πολιτικό – στρατιωτικό μηχανισμό στην Ελλαδική επικράτεια. Καταφέρνει και μονοπωλεί την επικαιρότητα με την επαναστατικότητα και τον αντίθεσή του έναντι στο εκάστοτε σύστημα εξουσίας, άλλοτε με σκοπό να κατακτήσει την εξουσία αυτή, ενώ τις τελευταίες δεκαετίες αρέσκεται στην αρνητική κριτική απέναντί της. Για αυτή του την δράση μεταπολεμικά το κόμμα αυτό στιγματίστηκε από το σύστημα εξουσίας και εισήλθε σε καθεστώς παρανομίας και αποκλεισμού από την επίσημη πολιτική δράση. Υπήρξε η μήτρα πολλών άλλων σχηματισμών – αποκομμάτων, όμως ποτέ δεν έπαψε να διατηρεί την πρωταρχική ιστορική του δομή. Η ιδεολογία του κόμματος αυτού χαρακτηρίζεται απλή και μονοσήμαντη και έχει ως κεντρική ιδέα πως ο πλούτος μιας χώρας πρέπει να καταμεριστεί στους ανθρώπους με την οριζόντια μέθοδο της τυφλής μοιρασιάς ασχέτως του μόχθου που καταβάλλει ο κάθε πολίτης. Η ιδιότητα του πολίτη αντικαθίσταται ισοπεδωτικά από τον εργάτη και τα δικαιώματα του πολίτη από το δίκιο του εργάτη, μέσα σε μια κοινωνία όπου όλοι θα εργάζονται αλλά κανείς δεν θα εργοδοτεί. Τον ρόλο αυτό αναλαμβάνει το κράτος και η ιδιωτική – επιχειρηματική πρωτοβουλία απαγορεύεται διά παντός. 

Λάβαρο του κόμματος αυτού είναι τα εργαλεία του βιομηχανικού εργάτη και του εργάτη – αγρότη, σε κόκκινο φόντο. Συμπτωματικά το ίδιο κόκκινο λάβαρο χρησιμοποιούν όλα τα κόμματα της ιδεολογίας αυτής σε όλες τις χώρες και έθνη του πλανήτη. Ο μονότονος αυτός χρωματισμός των συμβόλων του κόμματος έρχεται σε αντίθεση με τον αποχρωματισμό των εθνικών συμβόλων της πατρίδας μας, αφού αποφεύγει συστηματικά να εκδηλώνει την ελληνική σημαία. Το ίδιο συμβαίνει και στις άλλες χώρες όπου δραστηριοποιούνται τα συγγενή κόμματα της ιδεολογίας αυτής.

Η επιλογή της απόκρυψης των εθνικών συμβόλων είναι απόρροια του δόγματος «οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα», ως εκ τούτου τα εθνικά σύμβολα είναι για την ιδεολογία του κόμματος αυτού παρά μόνο «ρομαντικά και άυλα σοφίσματα που χρησιμοποιούνται από την αστική τάξη και επιδιώκουν να αποπροσανατολίσουν τον καταπιεσμένο εργάτη από την διεκδίκηση του μεριδίου του πλούτου που πραγματικά του ανήκει». Αντίθετα η αγάπη για την πατρίδα είναι σύμφωνα με την κομματική ιδεολογία, μαζί με την χριστιανική θρησκεία, το «ναρκωτικό του λαού» που συχνότατα σπρώχνει τον εργαζόμενο λαό πίσω από τις εθνικές τους σημαίες και υπό τις εντολές των εθνικών τους στρατών, να πολεμά ο ένας εργάτης εναντίον του άλλου ξένου εργάτη, για την εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών – κατακτητικών σχεδίων της εκάστοτε πλουτοκρατίας που κυβερνά τις χώρες τους.

Η πολιτική πρακτική του κόμματος αυτού έως ότου κατακτήσει την εξουσία είναι μεταξύ των άλλων η υποκίνηση αλλεπάλληλων απεργιών και αποχής από την εργασία, κυρίως με το πρόσχημα της καταπίεσης των εργατών από την απάνθρωπη κοινωνική τάξη των αφεντικών τους. Άλλη πολιτική πρακτική της ιδεολογίας αυτής είναι η συκοφαντική εξόντωση των αντιπάλων του με ψεύδη και ανυπόστατες κατηγορίες, μία διαχρονική τακτική μεμψιμοιρίας που παραπέμπει σε κακομαθημένο παιδί που καταδίδει συμμαθητή του επειδή δεν δέχεται να τιμωρηθεί το ίδιο για το παράπτωμα στο οποίο υπέπεσε. Δεν χρειάζεται πιστεύω να συνεχίσουμε την περιγραφή και ιστορική ανάλυση του κόμματος αυτού αφού όλοι έχουμε καταλάβει πως πρόκειται για το «τιμημένο ΚΚΕ» που τα τελευταία χρόνια διανύει άλλη μία περίοδο παρακμής και φθίνουσας απήχησης στον Ελληνικό λαό. Βλέπει την θετική επιρροή του στα «λαϊκά στρώματα» στα οποία κατ’εξοχήν απευθυνόταν να δίνει στην θέση της στην αφύπνιση του Έλληνα πολίτη απέναντι στον ρόλο του διαχρονικά. Αφού νομιμοποιήθηκε επίσημα μετά το στρατιωτικό καθεστώς της επταετίας, η Νέα Δημοκρατία το 1974 ανέλαβε την αποπληρωμή του «δημοκρατικού της χρέους απέναντι στο κατατρεγμένο κόμμα του λαού». Φυσικά στα χρόνια της μεταπολίτευσης που ακολούθησαν, το πανευρωπαϊκό οικοδόμημα του κομμουνισμού κατέρρευσε σε όλες της χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, κάτω από το βάρος της λαϊκής δυσαρέσκειας και κυβερνητικής σαπίλας που χαρακτήριζε τις κομμουνιστικές διακυβερνήσεις, μηδενός εξαιρουμένης.

Παραδόξως αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός ουδόλως επηρέασε την απήχηση του ΚΚΕ στην Ελλάδα της δεκαετίες του 1990 και 2000. Θα περίμενε κανείς η χιονοστιβάδα της κατάρρευσης του κομμουνισμού στις χώρες που μεταπολεμικά είχαν παραδοθεί στην επιρροή της Σοβιετικής Ένωσης από τους νικητές του πολέμου, να συμπαρασύρουν στο χρονοντούλαπο και το εν Ελλάδι ΚΚΕ. Αυτό όμως δεν συνέβη για τον απλούστατο λόγο πως η εναλλαγή στην εξουσία της ΝΔ, ΠΑΣΟΚ είχαν κοινό παρονομαστή την ανάδειξη – προώθηση στον πολιτικό στερέωμα, ανθρώπων που προέρχονταν από το ΚΚΕ και την «γενιά του Πολυτεχνείου», ημέτερους που στελέχωσαν κατόπιν τα κόμματα εξουσίας και μεταμορφώθηκαν σε πολύτιμα πρωτοκλασάτα στελέχη της μεταπολίτευσης. Πολλοί από αυτούς δεν κατέλαβαν κομματικές θέσεις και υπουργεία, όμως «προωθήθηκαν» στους επιχειρηματικούς τομείς και ιδιαίτερα στον τομέα των δημοσίων έργων και στον τομέα των ΜΜΕ, είτε και στους δύο τομείς συγχρόνως. Αυτοί οι πρώην κομμουνιστές – νυν πλουτοκράτες, σε αγαστή συνεργασία με το κομματικοδίαιτο συνδικαλιστικό κίνημα που θώπευε πάντοτε την αριστερά για την διατήρηση των απεργιών σε ισορροπημένη αναλογία και ένταση, έτσι ώστε να μην θιγούν τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα με ανεξέλεγκτες και παρατεταμένες απεργίες, επέτυχαν να κρατήσουν την κοινή γνώμη σε ιστορική νάρκη και άγνοια για τον προδοτικό ρόλο του ΚΚΕ στην χώρα μας.

Τα τελευταία 3 χρόνια μετά το πρώτο μνημόνιο δανειακής σύμβασης της κατάπτυστης κυβέρνησης του ΓΑΠ και η είσοδος στον «μηχανισμό οικονομικής σωτηρίας ΔΝΤ – Ευρωπαίων τοκογλύφων», την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας που αυτό σήμανε, μαζί με την έκρηξη της λαθρομετανάστευσης, απομυθοποιήθηκε το ΚΚΕ το κόμμα με τις φιλολαϊκές ιδέες και το καπιταλιστικό πορτοφόλι. Η πέρα από κάθε πατριωτική, ανθρωπιστική και οικονομική λογική, στήριξη της πλημμυρίδας των τριτοκοσμικών εποίκων από ολόκληρη τη νεοταξική αριστερά, καθώς και η λυσσαλέα και μονομερής υποστήριξη των απόψεων αυτών από τα Ελληνικά ΜΜΕ, αποκάλυψαν στον Έλληνα την ουσία του διεθνισμού και τον ώθησαν στην αναζήτηση ιδεολογικών στηριγμάτων στην εθνικιστική και φυλετική κοσμοθεωρία. Οι αντίθετες φωνές που επί δεκαετίες φιμώθηκαν στο όνομα της «εθνικής συμφιλίωσης» από τα κόμματα εξουσίας, άρχισαν να διαδίδονται από ομιλίες, βιβλία και φυσικά το διαδίκτυο. Συγγραφείς όπως ο Κ. Πλεύρης και ο Γ. Δημητρακόπουλος ανέλαβαν το βαρύ έργο της αποκατάστασης της ιστορικής δικαιοσύνης ανοίγοντας μπροστά στα μάτια του εμβρόντητου Έλληνα, μία πλούσια βιβλιογραφία του παρελθόντος σχετικά με την προδοσία που διέπραξε το ΚΚΕ και τα παρακλάδια του. Αρχίζοντας από την Μικρασιατική καταστροφή το 1922, μετέπειτα στον Ελληνο-Ιταλικό πόλεμο το 1940, την Γερμανο-Βουλγαρική κατοχή 1941-1944 και τέλος τον εμφύλιο (συμμοριτοπόλεμο) 1944-1949 που στοίχισε πανάκριβα στο Ελληνικό έθνος, πολλαπλάσια από τα προηγούμενα πολεμικά χρόνια της Γερμανο-Βουλγαρο-Ιταλικής κατοχής.

Ο σύγχρονος Έλληνας άρχισε να διαβάζει για το παιδομάζωμα και τον διωγμό Ελληνοπαίδων στις κομμουνιστικές χώρες πριν το πέρας του εμφυλίου πολέμου, το λεγόμενο «παιδοφύλαγμα». Έμαθε για τις εκατόμβες του άμαχου πληθυσμού, γυναικόπαιδα, τραυματίες και άρρωστους, ιερείς και καλλιτέχνες, οι οποίοι είχαν την ατυχία να χαρακτηρισθούν «φασίστες» και συνεργάτες του Γερμανού κατακτητή, από τους προλετάριους μαχητές του Εάμ -Ελάς και ΔΣΕ κατόπιν και των αδίστακτων καπεταναίων που ελάμβαναν εντολές απ’ευθείας από τον εκάστοτε γενικό γραμματέα του ΚΚΕ την εποχή εκείνη.  Μοιραίο πρόσωπο στον τρίτο γύρο του ανταρτοπόλεμου ο Ζαχαριάδης, «διασωθείς και αφιχθείσας» στην Ελλάδα μετά την ήττα του Χίτλερ, από Γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, προστατευόμενος του Στάλιν και των λοιπών κομμουνιστών ηγετών στις γειτονικές βόρειες χώρες. Άφωνοι διαβάζουμε τις διακηρύξεις της εποχής στις οποίες το ΚΚΕ συμφωνεί με τους Βουλγάρους και Γιουγκοσλάβους κομμουνιστές, το σοβιέτ της ανεξάρτητης «Αιγαιακής Μακεδονίας» και «δυτικής Θράκης» ως ξεχωριστά κομμάτια της υπόλοιπης Ελλάδος, της μελλοντικής Ελληνικής σοβιετίας δηλαδή. Θα πρέπει να γράφουμε σελίδες και βιβλία ολόκληρα για την κατάπτυστη τακτική των κομμουνιστών την εποχή εκείνη, όμως δεν χρειάζεται το έχουν ήδη κάνει «μετανοημένοι σύντροφοι» της εποχής εκείνης.

Κοιτώντας σήμερα λοιπόν, την αρνητική πολιτική τροπή αυτή, το ΚΚΕ αντέδρασε με τον χειρότερο ίσως τρόπο. Αντί τα σημερινά στελέχη να αποποιηθούν των εγκλημάτων των προκατόχων τους και να προσαρμόσουν την πολιτική τους στην στήριξη του δοκιμαζόμενου Έλληνα, συνέχισαν τον εθνομηδενιστικό τους ντελίριο υποθάλποντας και υποστηρίζοντας τους λαθρομετανάστες. Ακολούθως έσπευσαν να δικαιώσουν μετά θάνατον τις πιο ζοφερές και εγκληματικές φυσιογνωμίες του συμμοριτοπόλεμου 1944-1949, στελέχη του ΚΚΕ που το ίδιο το κόμμα είχε αποκηρύξει μεταπολεμικά. Η σκοπιμότητα είναι προφανής όσο και τρομακτική: η παραπλάνηση του νέο-Έλληνα του απογυμνωμένου από την ιστορική γνώση κατά τα χρόνια της μεταπολίτευσης, του βαριά πληγμένου από το σοκ της οικονομικής καταστροφής των μνημονίων της παγκόσμιας τοκογλυφίας που ενέσκηψαν πάνω από την χώρα μας. Το ΚΚΕ δεν διστάζει ως ύστατη προσπάθεια εξαπάτησης του δοκιμαζόμενου Έλληνα να διαστρεβλώνει την ιστορία και αποτελέσματα της ανθελληνικής σοβιετοκινούμενης δράσης του. Εκδηλώσεις αποκατάστασης μνήμης των Ζαχαριάδη, Βελουχιώτη, Βαβούδη, άλλες εκδηλώσεις τιμής των Μπελογιάννη, Σιάντου, Βαφειάδη, αλλά και επαίσχυντα ψεύδη για τον ρόλο του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στην αντίσταση κατά την αποχώρηση των Γερμανικών στρατευμάτων το 1944.

Πέρυσι στις 12 Οκτωβρίου 2012 λίγες μέρες πριν την εθνική επέτειο της 28^ης Οκτωβρίου, έγινε εκδήλωση του ΚΚΕ με προφανή στόχευση την Ελληνική νεολαία, με κύριο θέμα την απελευθέρωση της Αθήνας από τον ΕΛΑΣ το 1944! Στο κείμενο της ανακοίνωσης έκπληκτος μπορεί κανείς να διαβάσει τα «στατιστικά του ΚΚΕ» για την προσφορά του ΕΛΑΣ στην αντίσταση κατά των Γερμανών κατακτητών. Ξεδιάντροπα συγκαταλέγουν στους νεκρούς Γερμανούς κατακτητές (επίσημα δεν ξεπερνούν τους 1.000) και τους Έλληνες εθνικόφρονες, οπλίτες, αξιωματικούς, αλλά και αμάχους που εξολοθρεύτηκαν ποικιλοτρόπως από τις συμμορίες των καπετάνιων του ΕΛΑΣ, φθάνοντας στο εφιαλτικό νούμερο των 30.000! Στα κατορθώματα της «εθνικής αντίστασης» του ΚΚΕ στο κείμενο αυτό αναφέρεται πως «δεν στάλθηκε ούτε ένας εργάτης να δουλέψει στα γερμανικά εργοστάσια, ούτε ένας να πολεμήσει κατά της Σοβιετικής Ένωσης»! Αμετανόητοι λοιπόν οι σύντροφοι και οι επαγγελματίες «ινστρούκτορες». Αφού πλέον το κοινό τους στην Ελλάδα περιορίζεται στους υπερήλικες της «εθνικής αντίστασης» οι οποίοι λογικά φθίνουν με το πέρασμα των ετών, ψαρεύουν στα βαθιά νερά της Ελληνικής νεολαίας που στην συντριπτική της πλειοψηφία είναι ανιστόρητη, για να στελεχώσουν ψευδόμενοι το νέο κομματικό τους στρατό με την παλιά - καλή συνταγή της «κόκκινης προπαγάνδας».

Δύσκολο εγχείρημα θα αποδειχθεί όμως αυτό για το ΚΚΕ του 2013 με ένα και μόνο προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα: Τον εξευτελισμό του στην συνείδηση του Έλληνα πολίτη και τον περαιτέρω εκλογικό του διασυρμό που θα το οδηγήσει μοιραία στην ανυπαρξία. Ο καλπάζων εθνικισμός δεν μπορεί να ανασχεθεί, το μέλλον του ανήκει στην Ελλάδα αλλά και στις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες που πλήττονται από την Νέα Τάξη Πραγμάτων. Τολμώ την πρόβλεψη πως το ΚΚΕ δεν θα γιορτάσει τα 100 χρόνια από την ίδρυσή του, όταν γύρω στο 1920 ο Αβραάμ Μπεναρόγια αποφάσισε να ιδρύσει αυτό το κλειστό σοσιαλιστικό κλάμπ, για την προάσπιση των συμφερόντων της εβραϊκής μειονότητας στην Θεσσαλονίκη.