Σύγχρονοι Έλληνες ήρωες

1
Οι πραγματικοί εχθροί του συστήματος.





















































Να δω τώρα ποιος θα αποκαλέσει την Χρυσή Αυγή 
το μακρύ χέρι του συστήματος






πατρίδα και θρησκεία

0

γράφει ο Νίκος Β.








Η πατρίδα – το έθνος – η φυλή είναι η «θρησκεία πάνω από όλες τις θρησκείες», την οποία ευλαβικά πρέπει να ασπάζονται οι άνθρωποι σε όλον τον κόσμο. Στην περίπτωση των Ελλήνων ο Θεός της Ελλάδας λοιπόν πρέπει να οδηγεί την σκέψη και την δράση μας. Μόνο αυτός μπορεί να συνθέσει τους πατρώους Θεούς και τον θεάνθρωπο Χριστό (όχι τον θεό-προστάτη των Ιουδαίων Γιαχβέ) και να εμφυσήσει το κουράγιο που χρειάζεται ο Γραικός - Έλληνας μέσα στην πολεμική καταιγίδα του διεθνισμού. Εν μέσω του χαλασμού των εθνών από τους αόρατους κοσμοκράτορες του τοκισμού του χρήματος, μόνο ο Θεός της Ελλάδας εγγυάται την σύμπνοια την αγωνιστικότητα και εν τέλει τη Νίκη. Μην ψάξετε να βρείτε τον Θεό αυτό σε εκκλησία ή αρχαίο ναό, βρίσκεται παντού και είναι μέσα μας. Είναι η αγάπη της πατρίδας και της Ελληνικής φυλής που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά με το αίμα. Είναι η αγάπη και η ανιδιοτελής προσφορά για τον συνέλληνα σε ολόκληρη την χρονική κλίμακα, παρελθόν, παρόν, μέλλον. Μόνο όταν η φιλοπατρία ταυτιστεί με την θεολατρεία θα ξεπεράσουμε το δίλημμα θρησκεία ή πατρίδα. Το δίλημμα είναι επίπλαστο και επ’ουδενί δεν πρέπει να διχάζει τον Έλληνα ο οποίος ξεκίνησε στο βάθος των χιλιετιών με την αρχαία θρησκεία της Θεογονίας και συνέχισε να πορεύεται στην βυζαντινή ιστορική περίοδο με ορόσημο τον Χριστιανισμό. Ακολούθως αναγεννήθηκε και αναστηλώθηκε από την οθωμανική κατοχή και πάλι με την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη, τους νεομάρτυρες και την αγάπη στην Παναγία και τον Χριστό, «υπέρ πίστεως και πατρίδος».

το πολίτευμα στην σύγχρονη Ελλάδα και οι εχθροί του

0
γράφει ο Νίκος Β.

Ας περιγράψουμε σύντομα το φιλελεύθερο δημοκρατικό πολίτευμα που διέπει την κυβέρνηση της Ελλάδας τις τελευταίες δεκαετίες. Τους θιασώτες του και τους εχθρούς του όπως δραστηριοποιούνται πολιτικά τα χρόνια της μεταπολίτευσης, αλλά και πριν το διάλειμμα της επταετίας 67-74. Το κοινοβουλευτικό δημοκρατικό πολίτευμα (ή αλλιώς φιλελεύθερη δημοκρατία) όπως έχει κατά κόρον γραφτεί από θαρραλέες δυστυχώς όμως και αδύναμες φωνές εξαιτίας του αποκλεισμού τους από το κατεστημένο, προσδιορίζεται εύστοχα ως: το πολίτευμα στο οποίο οι κομματικές παρατάξεις με το ψεύδος ως όπλο, εξαπατούν αναίσχυντα και κατ’εξακολούθηση τον πολίτη, υποσχόμενες ειρήνη και ευημερία και συγχρόνως λιγότερη εργασία και ευθύνες. Αυτό επιτυγχάνεται με την αρωγή των παντοδύναμων ΜΜΕ που ελέγχονται από την εκάστοτε κυβέρνηση (δημόσια τηλεόραση και ραδιόφωνο) και επί το πλείστον από τους πλουτοκράτες - συνεταίρους των πολιτικών παρατάξεων (ιδιωτική τηλεόραση, ραδιόφωνο, τύπος). Φυσικά οι υποσχέσεις των κομματικών παρατάξεων ουδέποτε τηρούνται, αντιθέτως ματαιώνονται από την σκληρή πραγματικότητα που συνήθως επιβάλλεται από το διεθνές οικονομικό περιβάλλον, ή αλλιώς από τις ισχυρές ξένες δυνάμεις που υποστηρίζουν και καθοδηγούν τις κομματικές παρατάξεις στην Ελλάδα.