ισλαμισμός: o νέος διεθνισμός

γράφει ο Νίκος Β.

Ο διεθνιστικός ισλαμισμός είναι ο σύγχρονος κομμουνισμός, με την διαφορά πως αντί να επικεντρώνεται η δράση του στην Ευρώπη όπως το σοβιετικό πρότυπο διακυβέρνησης, ευδοκιμεί στις μουσουλμανικές χώρες βόρειας Αφρικής και μέσης Ανατολής. Οι σιωνιστές έχουν καταφέρει –προσωρινά - να χειραγωγήσουν και χρησιμοποιούν εκ νέου το διεθνιστικό αυτό σύστημα εισβολής και εκμηδενισμού των εθνικών εξουσιών που αντιτίθεται στα σχέδιά τους. Μετά την εκμηδένιση των καθεστώτων του Αφγανιστάν και Ιράκ και την «εξουδετέρωση» της διεθνούς τρομοκρατίας στο πρόσωπο του Μπιν Λάντεν, όλες οι «επαναστάσεις» της αραβικής άνοιξης στην Αίγυπτο, Τυνησία, Λιβύη, Συρία έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά: Ευαγγελίζονται την αποκατάσταση της δημοκρατίας στις χώρες όπου ξεσπούν, πολιτικά εκφράζονται από την «μουσουλμανική αδελφότητα» και στρατιωτικά επανδρώνονται από την ίδια την Αλκάϊντα που υποτίθεται πως ηττήθηκε, αλλά ανεπισήμως συνεχίζει να εκπαιδεύεται στην ισλαμιστική Τουρκία του Ερντογάν! Ας μην απορούμε λοιπόν γιατί δεν γίνονται πορτοκαλί επαναστάσεις στην Σαουδική Αραβία, Ιορδανία, Αραβικά Εμιράτα και Τουρκία χώρες που ήδη ανήκουν στον ασφυκτικό κύκλο τραπεζικής επιρροής και ενεργειακού ελέγχου των Αμερικανοσιωνιστών. Ο όρος και μόνο αραβική άνοιξη υποδηλώνει ξεκάθαρα τον επαναλαμβανόμενο ή μεταδιδόμενο ασύμμετρο ανταρτοπόλεμο στα καθεστώτα των αραβικών εθνών της Μεσογείου, πάντοτε με το πρόσχημα της αποκατάστασης «δημοκρατικότερων καθεστώτων».

Η βασική ομοιότητα του νέου κομμουνισμού που φέρει τον ισλαμικό μανδύα με τις δικτατορίες του προλεταριάτου των αρχών του 20 αιώνα, είναι πως το μίγμα των ισλαμιστών – «μαχητών της ελευθερίας» είναι πολυσυλλεκτικό, αφού αποτελείται από ισλαμιστές που καταφθάνουν από γειτονικές ή ακόμα και απομακρυσμένες χώρες. Εντοπίσθηκαν ακόμα και Τσετσένοι αντάρτες εναντίον του Συριακού καθεστώτος Άσαντ! Παρομοίως στην κομμουνιστική ανταρσία το 46-49 εναντίον του Ελληνικού στρατού, συνέδραμαν σε έμψυχο και άψυχο υλικό Βούλγαροι, Αλβανοί και Γιουγκοσλάβοι συμμορίτες. Ας μην απορεί κανείς επίσης για την ανέχεια της κομμουνιστικής αριστεράς όπως ακριβώς και όλων των φιλελεύθερων κομμάτων του ευρωπαϊκού κοινοβουλευτισμού, στα εγκλήματα των νέο-κομμουνιστών του ισλάμ, χάριν της «αποκατάστασης της δημοκρατίας» στις αραβικές χώρες.

Βασική διαφορά του νέο-κομμουνισμού είναι η ανάδειξη της ισλαμικής θρησκείας ως συγκολλητική ύλη και ιδεολογικό προκάλυμμα των ισλαμο-διεθνιστών. Αντίθετα με το κομμουνιστικό δόγμα της αθεΐας των σοβιετικών κρατών και της αποστροφής σε οποιαδήποτε θρησκεία, ο νέος διεθνισμός του ισλάμ ευαγγελίζεται την αυστηρή εφαρμογή του απάνθρωπου νόμου της σαρίας, σε μουσουλμανικά κράτη που όμως διατηρούν τον κοσμικό χαρακτήρα στην διοίκησή τους (Συρία Λίβανος και χώρες βόρειας Αφρικής). Το παλιό δόγμα «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού» αντικαταστάθηκε από «αλάχ ου ακ μπαρ». Απορίας άξιο είναι πως καταφέρνουν οι Εβραίοι με την βοήθεια των Αμερικανών να υποκινούν φανατικούς μουσουλμάνους για να πετύχουν τα σχέδια επικράτησής τους στην ευρύτερη γειτονιά τους. Προφανώς η μακροχρόνια οικονομική εξάρτηση των ιδιόρρυθμων συμμάχων του Ισραήλ, με προεξάρχουσες την Σαουδική Αραβία και την Τουρκία, από τα γρανάζια του Αμερικανοσιωνισμού, έχει εξουδετερώσει κάθε ιστορικό και θρησκευτικό ενδοιασμό που θα μπορούσαν να έχουν οι θρησκευτικοί αυτοί «εχθροί των εβραίων». Παρομοίως στην Ευρώπη από τον 19^ο αιώνα έως και σήμερα ο σιωνισμός έχει καταφέρει απόλυτα να επιβληθεί με την οργανώσεις της μασωνίας σε όλα τα χριστιανικά καθεστώτα ανεξαιρέτως.

Το μέλλον και η κατάληξη της αραβικής άνοιξης είναι απρόβλεπτη δεν παύει να είναι όμως καλά σχεδιασμένη από τους εμπνευστές της. Απώτερος στόχος είναι το ξεκαθάρισμα, η εξουδετέρωση των πραγματικών και δυνητικών εχθρών του Ισραήλ - Λίβανος, Συρία, Ιράν – και συγχρόνως η εξασφάλιση των εναπομεινάντων πετρελαϊκών πόρων για λογαριασμό του Αμερικάνικου ενεργειακού οπλοστασίου. Εάν το σχέδιο της αραβικής άνοιξης στεφθεί με επιτυχία και οι ενοχλητικοί Συρία και Ιράν φύγουν από την μέση, το πεδίο ξεκαθαρίζει για την άπληστη ενεργειακά Αμερική και το διεθνές εβραϊκό κεφάλαιο που την στηρίζει διαχρονικά. Πρωτίστως η Ρωσία ως στρατιωτική και ενεργειακή δύναμη με την αυξανόμενη επιρροή της στις γειτονικές της χώρες και δευτερευόντως οι Κίνα και Ινδία ως στρατιωτικές και οικονομικές υπερδυνάμεις, το πιθανότερο είναι να αποτελέσουν λογικούς συνομιλητές στο νέο δίπολο ισχύος που θα έχει διαμορφωθεί.

Ο πόλεμος συμφερόντων θα σταματήσει μόνο όταν πάψουν να υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα. Η υπερσυγκέντρωση δύναμης σε δύο αντίπαλες πλευρές δεν είναι φυσικά ο τελικός στόχος της παγκοσμιοποίησης - όλη η δύναμη σε ένα κέντρο εξουσίας - μοιράζει όμως την ισχύ σε δύο βασικούς πόλους και προετοιμάζει την επόμενη παγκόσμια παρτίδα σκάκι για τους παίκτες της επόμενης γενιάς.